ഇടയ്ക്കൊന്നു വേണം മനസ്സിനു ചായാന് ഇലച്ചാര്ത്തു നീര്ത്തും താഴ്വാരം ദൂരേ അതിലാകെ മൗനമാര്ന്ന് നാം വീഴുമെന്നെന്തിനോ എന് ജീവനൊരു മേഘമായ് പാറുമതിലോലമായ് (വെള്ളിനൂല്ച്ചോലകള്)
പുലര്ക്കാറ്റിലാകെ കിലുങ്ങുന്നു മെല്ലെ ചിരിച്ചെപ്പു പോലെ മന്ദാരപ്പൂക്കള് അതിലേതു പൂക്കളായ് നാം മാറിയിന്നങ്ങനെ ഒരു നൂറു മഴവില്ലുകള് ചൂടി മലമേടുകള് (വെള്ളിനൂല്ച്ചോലകള്)